تأثیر یک دوره تمرین شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سایتوکاین ها در پاسخ به فعالیت وامانده ساز

مقدمه: دستگاه ایمنی تحت تأثیر عوامل مختلفی مثل فعالیت بدنی قرار می گیرد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثرات تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سایتوکاین های پیش التهابی(il-6,tnf-α,il-1β) در پاسخ به فعالیت وامانده ساز بود. روش بررسی: 16مرد فعال (سن 94/2±27/23 سال) به طور تصادفی به دو گروه فعالیت در شرایط هایپوکسی (14%: o2) و نورموکسی (21%: o2) تقسیم شدند. بار کار بیشینه (wmax) پیش از تمرینات برای تمای افراد مشخص شد. افراد قبل و پس از اتمام تمرینات، آزمون وامانده ساز مشابهی را انجام دادند که نمونه های خونی قبل و بلافاصله بعد از آزمون وامانده ساز گرفته شد. پروتکل تمرینی شامل 40 دقیقه تمرین، هر هفته 6 روز، در 2 هفته متوالی بود که شامل 5 دقیقه گرم کردن، 10 مرحله 3 دقیقه ای رکاب زدن (یک دقیقه با شدت 85%-80%wmax و دو دقیقه با شدت 50% wmax) و 5 دقیقه سرد کردن بود. گروه اول تمرینات خود را در شرایط هایپوکسی و گروه دوم تمرینات خود را در شرایط نورموکسی انجام دادند. در این تحقیق از روش آماری تحلیل واریانس تکراری استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد تمرین در شرایط هایپوکسی موجب افزایش معنی دار در میزان il-6 (002/0 (p=نسبت به شرایط نورموکسی شد اما تفاوت معنی داری در میزان il-1β (078/0p=) و tnf-α (72/0p=) دیده نشد. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی می تواند سبب تعدیل سایتوکاین ها و افزایش سطوح il-6 شود.